Պրոյեկցիան որպես հոգեբանական հասկացություն ունի իր դասական մեկնաբանությունը՝ առաջադրված հոգեվերլուծական ուղղության հիմնադիր Զիգմունդ Ֆրոյդի կողմից։ Նա պրոյեկցիան սահմանում է որպես անձի պաշտպանական մեխանիզմ. ներքին կոնֆլիկտի դուրս մղում և վերագրում այլ օբյեկտների, իրողությունների, երևույթների։
Պրոյեկցիա հասկացությունն ավելի հաճախ օգտագործվում է կլինիկական և սոցիալական հոգեբանությանտերմինաբանության շրջանակներում, սակայն պրոյեկցիայի տեսական դրույթների վրա հիմնված հոգեդիագնոստիկական մեթոդիկաները լայն տարածում ունեն հոգեբանության ժամանակակից տարբեր ուղղություններում։ Պրոյեկտիվ մեթոդիկաների հիմքում ընկած են երևակայության և պերցեպցիայի վրա մոտիվացիայի ազդեցությունը ստուգող բազմաթիվ հետազոտությունները։
Ի տարբերություն հոգեվերլուծական մոտեցման՝ Հենրի Մյուրեյը պրոյեկցիան դիտարկել է որպես մարդու պահանջմուքների և հետաքրքրությունների ազդեցության տակ գործող բնական միտում՝ համարելով, որ պրոյեկցիայի ընթացքում պաշտպանական մեխանիզմները ոչ միշտ են գործում։
Պատահում է այնպես, որ սուբյեկտը գիտակցում է սեփական բացասական գծերն ու անցանկալի՝ ունենալով, սակայն դրա արդարացումը։ Այս դեպքում խոսքը վերաբերում է «Ռացիոնալիզացված պրոյեկցիային»։
Հոգեդիագնոստիկայում առանձնացվում է նաև կոմպլեմենտար պրոյեկցիան, երբ սուբյեկտին վերագրվում են լրացուցիչ գծեր, օրինակ, երբ սեփական տագնապի զգացումն ուղեկցվում է այն մտքով, որ «բոլորից պետք է զգուշանալ»։ Որպես «Աուտիկ պրոյեկցիա»՝ մեկնաբանվում է պրոյեկցիայի այն տեսակը, որի հիմքում մարդու ակտուալ պահանջմուքներով պատճառավորված ընկալումն է։
Պրոյեկցիա երևույթի վրա հիմնված մեթոդիկաները լրացնում են մեթոդիկաների խումբը՝ նոր հնարավորություններ ստեղծելով առավել քողարկված, խորքային միտումների բացահայտման և ուսումնասիրման համար։
Be the first to comment on "ՀԱՐՑՈՒՄ․Փաշինյանի հրաժարականի դեպքում նրանցից ու՞մ կցանկանայիք տեսնել վարչապետի պաշտոնում"